Współpraca w sportowych drużynach jest niezwykle istotnym czynnikiem. Bez niej żadna drużyna nie ma szans na osiągnięcie sukcesu. Zawodnicy sportów zespołowych muszą mieć świadomość, iż granie w pojedynkę i poszukiwanie gwiazdorstwa nie jest z pożytkiem dla całego zespołu. Wiadomo, że człowieku tkwi niekiedy potrzeba bycia najlepszym, zauważonym i docenionym. Tak się oczywiście dzieje w sporcie zespołowym również. Potrafimy przecież zróżnicować umiejętności sportowe poszczególnych zawodników.
Nie są one zawsze na jednym poziomie. To zróżnicowanie jednak pozwala na przypisanie konkretnych ról i postaw w zespole. Jeśli ktoś ma wrażenie, że swoim mistrzostwem sam wygra mecz, to taka brawura mu się nie opłaci. Trener drużyny też neguje takie zachowania. Musi myśleć o sukcesie całej drużyny i to jest dla niego kluczowe. Duch rywalizacjo budzi się nawet w stosunku do osób, które grają po tej samej stronie. Wybicie jest marzeniem wielu. Tylko najlepsi mają bowiem szansę na większą karierę. Dlatego pojawiający się zgrzyt między zawodnikami musi zostać rozwiązany z pożytkiem dla drużyny.
Współdziałanie dla dobra wspólnego celu
Drużyna sportowa ma wspólny cel. Działają z myślą, iż uda im się go osiągnąć. Treningi są realizowane w duchu tej idei. Jeśli każdy zawodnik skupi się maksymalnie na tym co jest do wykonania to powodzenie drużyny jest możliwe do osiągnięcia. Czasami trzeba zrezygnować z brawurowych zagrywek na swoje konto, gdy okazuje się, że większe szanse są jak piłkę się poda do kolegi, niż samemu ruszy na bramkę. A na analizę szczegółową i określanie tych szans czasu brak, gdyż piłkarz musi działać natychmiastowo. Bramkarz to nie tylko człowiek, który wdziewa rękawice bramkarskie Adidas i tkwi w bramce czekając na pojawienie się piłki, lecz to skoncentrowany i odpowiedzialny zawodnik, który jest integralną częścią drużyny. Trener czy psycholog, współpracujący z drużyną sportową uświadamia, jak pogodzić naturalny pęd rywalizacji z owocną współpracą wewnątrz zespołu. Rywalizacja w sporcie jest zjawiskiem normalnym, a współpraca jest stanem pożądanym. Wszystko musi mieć harmonijny przebieg. Nie ma nakazu wyzbycia się chęci rywalizowania. On przecież czyni nas doskonalszymi, każde poszczególne czynności wykonywać dokładniej, skupiać się na zadaniu i dawać z siebie maksimum możliwości. A to jest jak najbardziej pozytywne zachowanie. Należy jednak pamiętać o dobru ogółu, czyli w tym wypadku drużyny. Gramy przecież do jednej bramki. Oczekujemy jednego wyniku. Chcemy cieszyć się wspólnie z sukcesu. To umiejętności, których trzeba się nauczyć, wyćwiczyć je i utrwalać. Do wspierania sportowców powołani są psycholodzy sportowi, którzy wspomagają ich w przezwyciężaniu trudności i wzmacnianiu zachowań pozytywnych. Sport to także kształtowanie charakteru. Człowiek uczy się całe życie, a sportowiec nawet ten na szczycie uczy się przez całą karierę pokory i działania dla dobra drużyny. Gdyby nawet najlepszy zawodnik miał rozegrać mecz w pojedynkę nie mógłby sobie poradzić z takim zadaniem. Na boisku potrzebne jest wsparcie. Drużyna musi być zgranym organizmem. Każdy sobie rzepkę skrobie to działanie, które przynosi szkody dla zespołu. Trzeba się takiej wiedzy nauczyć.